Julian Chebda - Suski herbu Pomian urodził się 20 lipca 1894 roku w pobliżu Warszawy, w miejscowości Żerań. Rodzice jego pochodzili z powiatu grójeckiego. Ojciec, Wiktor Suski, z Dańkowa, a matka Julia Zielińska z Turowic.
Wczesne lata życia mały Julian przeważnie spędzał u swoich dziadków (Józefy z Targowskich i Juliana Zielińskich) w Turowicach. W roku 1904 rozpoczął naukę w gimnazjum Zrzeszenia Kupców, a następnie matka przeniosła go do prywatnej szkoły przygotowawczej Karola Szulca, w której spędził dwa lata. Ze szkoły Szulca przeniósł się do gimnazjum filologicznego Wojciecha Górskiego, gdzie również spędził 2 lata. Ostatecznie w 1911 roku ukończył szkołę W. Wróblewskiego. Będąc uczniem gimnazjum, został wciągnięty do organizacji niepodległościowej. Przed wyjazdem na studia do Lwowa matka (ojciec zmarł w 1900 roku) zdecydowała się wysłać Juliana w podróż do Niemiec, Szwajcarii, Francji i Włoch. Studia na Politechnice Lwowskiej przerwał wybuch I wojny światowej. Po powrocie do Warszawy w 1914 roku został zmobilizowany do rosyjskich oddziałów pomocniczych. Ewakuował się na Wschód wraz z cofającą się armią rosyjską.
Zdolności administracyjne Juliana Suskiego zostały wykorzystane do zarządzania pracami
techniczno - administracyjnymi, w szczególności przy budowie licznych baraków, koniecznych dla wojska i jeńców. Już wówczas brał udział w polskim ruchu niepodległościowym, który ożywił się na tyłach armii rosyjskiej. Po powrocie do kraju w brał udział w pamiętnym rozbrajaniu Niemców w listopadzie 1918 roku w Warszawie. Współdziałał wówczas w ramach akcji Polskiej Organizacji Wojskowej z Heleną Grobicką, która wkrótce została jego żoną. Między innymi trudne zadanie zorganizowania policji państwowej w nowopowstałej Rzeczypospolitej Polskiej było całkowicie jego dziełem w latach 1919 - 1920. Z poczuciem spełnionego obowiązku mógł spokojnie oddać się studiom uniwersyteckim. Dyplom z zakresu prawa i ekonomii uzyskał na Uniwersytecie Poznańskim. Następnie powrócił do pracy w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Jako radca zasłużył się wielce swymi projektami w zakresie spraw ustrojowych i projektami terytorialnego podziału państwa oraz układem władz administracyjnych na wszystkich szczeblach zarządzania państwem.
W 1923 roku Julian Suski wydał książkę, w której przedstawił historię problemów administracyjnych i własny projekt podziału administracyjnego Polski, który w znacznej mierze został wprowadzony w życie.
Ważnym etapem pracy Juliana Suskiego w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych było kierowanie wydziałem wyszkolenia. Organizował on kursy dla starostów i ich zastępców. Również wielkie zasługi położył na polu usprawnienia administracji przez reorganizację biur w centrali i w terenie.
W 1929 roku objął stanowisko starosty w Gnieźnie, a w 1936 w Bydgoszczy. Dzięki gruntownej znajomości teoretycznej, taktowi i umiejętności postępowania z ludźmi miał dobre stosunki zarówno z przełożonymi, jak i podwładnymi i był bardzo popularny w szerokich kołach, a także lubiany przez ludność z powiatów gnieźnieńskiego i bydgoskiego.
Wybuch II wojny światowej zastał Juliana Suskiego na stanowisku starosty w Bydgoszczy. Będąc starostą wykrywał i zwalczał agentów niemieckich i szpiegów. Po wkroczeniu wojsk niemieckich do Polski był poszukiwany. Wraz z córką Julią udał się na emigrację przez Słowację, Węgry i Włochy aż do Paryża, gdzie zgłosił się do armii polskiej. W tym czasie pisał także artykuły informacyjne do prasy. Wraz ze sztabem gen. Sikorskiego przedostał się do Anglii, gdzie wkrótce dołączyła do niego najstarsza córka Julia. W grudniu 1943 roku Julian Suski został urlopowany z wojska i zaangażowany przez rząd polski w Londynie i wysłany do Kairu z poleceniem zbadania stosunków w obozach polskich na Bliskim Wschodzie i w Afryce oraz zorganizowania tam przeszkolenia dla uchodźców. Po zakończeniu wojny został pracownikiem handlowym w jednej z firm angielskich. W 1950 roku po spotkaniu z żoną i córkami wyemigrował do Kanady, gdzie został doradcą w administracji publicznej w stolicy Alberty. Opublikował w 1953 roku książkę na temat administracji i wiele artykułów. Napisał także pamiętniki obejmujące okres od dzieciństwa do II wojny światowej pt. "W służbie publicznej na dwóch kontynentach" (Toronto 1982 r.).
Po wyjeździe całej rodziny do Kanady Julian Suski po 12 letniej rozłące z żoną założyli nowy dom w Edmonton. W administracji kanadyjskiej pracował przez 15 lat, do roku 1965, czyli do przejścia na emeryturę. W czasie pracy municypalnej był zaangażowany w pracach nad reorganizacje i usprawnieniem kanadyjskiej administracji miejskiej. W okresie tym wiele pisał i publikował.
Julian Suski był humanistą w najlepszym tego słowa znaczeniu. Żywy i towarzyski, niezależnie od zajmowanego stanowiska służbowego. Doświadczenie i wysoka kultura osobista pozwalały mu kierować swobodnie odpowiedzialnymi urzędami i to zarówno w Polsce, jak i za granicą.
Ostatnie lata spędził z rodziną w Edmonton. Zmarł 21 marca 1978 roku w Calgary i został pochowany na cmentarzu w Cammore w Górach Skalistych.
 

Kalendarium życia
Juliana Suskiego

1894 r. - narodziny Juliana Suskiego w Warszawie rodzice: Julia i Wiktor Suscy;
1900 r. - śmierć ojca Wiktora Suskiego;
1904 - 1912 - nauka w gimnazjum w Warszawie;
1912 - 1914 - studia na Politechnice Lwowskiej;
1914 - 1917 - służba w wojsku rosyjskim;
1917 - 1918 - działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej na Kresach i w Warszawie;
1919 - wcielenie do wojska polskiego w stopniu porucznika; ślub z Heleną Grobicką.;
1920 - 1922 - praca w Komendzie Głównej Policji Państwowej;
1921 - narodziny córki Julii;
1922 - 1924 - służba w departamencie bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych;
1923/24 - ukończenie studiów na Uniwersytecie Poznańskim i uzyskanie dyplomu z
zakresu prawa i ekonomii;
1925 - 1929 - praca w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych;
1925 - narodziny córki Magdaleny;
1928- śmierć matki Julii Suskiej z d. Zielińskiej;
1929 - 1936 - praca na stanowisku starosty w Gnieźnie;
1936 - 1939 - pełni funkcję starosty w Bydgoszczy;
1939 - emigracja do Francji i Anglii; Wstępuje do armii polskiej;
1943 - 1945 - odwiedza skupiska polskich uchodźców w Azji i Afryce;
1945 - 1950 - pracuje jako reprezentant angielskiej firmy eksportowej;
1950 - 1951 - spotkanie z żoną i córkami w Londynie; Emigracja rodziny do Kanady;
1951 - 1969 - pracuje w administracji publicznej Kanady;
1969 - przejście na emeryturę; Napisanie wspomnień pt. W służbie publicznej na dwóch kontynentach;
1978 - śmierć Juliana Suskiego w Calgary;
 

Inni o Julianie Suskim

Julian wyniósł z domu rodzinnego staropolskie poczucie, że obowiązki wobec kraju są pierwsze. Odznaczał się gorącym patriotyzmem i był zawsze gotów służyć krajowi, gdy zachodziła tego potrzeba. Pełnił tę służbę sumiennie i z entuzjazmem, z właściwym sobie hojnym gestem, nie zwracając uwagi na stanowisko i własna karierę. Był wzorowo lojalny wobec przełożonych i kolegów, uczynny dla podwładnych.

Bogdan Zaborski, Przedmowa w : Julian Suski ,W służbie
publicznej na dwóch kontynentach, Toronto 1982, s. 5.

Pan Julian czytał dużo, interesował się mnóstwem rzeczy i potrafił opowiadać ze swadą, ciętym dowcipem i znajomości rzeczy. Z ogromnym zaciekawieniem słuchałam zawsze jego opowieści o międzywojennej Polsce, o której niewiele nauczyłam się studiując historię na Uniwersytecie Jagiellońskim w czasach stalinowskich. Pan Julian był dla mnie żywą kroniką okresu międzywojennego, swego rodzaju wspaniałym okazem muzealnym, przechowującym najlepsze tradycje polskiej inteligencji. Żywość umysłu, oryginalność spojrzenia na problemy społeczne i polityczne, ciekawość świata, stwarzały z Niego rozmówcę niezmiernie interesującego. A był nie tylko znakomitym rozmówcą, lecz również gospodarzem i współtowarzyszem biesiad. Każdy podwieczorek, lunch czy kolacja, bez względu na porę dnia i roku, odbywały się przy suto zastawionym stole. Ze staropolską gościnnością serwował specjały Pani Heleny, a czasem i własnoręcznie przyrządzone steki czy sosy, wcale nie przerywając rozmowy. Znał się na kuchni fenomenalnie i był wyjątkowym smakoszem. Nakładał gościom i sobie potężne porcje mięsiwa, sałat i czubatych górami bitej śmietany deserów. Dolewał dobrego wina. Diety żadnej nie przestrzegał i zjadał niebywałe dawki cholesterolu w wytrawnie przyrządzonych potrawach. Tyliśmy więc razem.

Joanna Matejko, Wstęp w : Julian Suski, W służbie
publicznej na dwóch kontynentach, Toronto 1982, s. 10.


Będąc starostą Julian wykrywał i zwalczał agentów niemieckich i szpiegów. Niemcy wiedzieli o tym i starali się go uchwycić, a nawet rozwiesili plakaty obiecując nagrodę pieniężną za jego wydanie. Julian nie mógł pozostać pod okupacją, tym bardziej, ze trudno by mu było ukryć się : odznaczał się wysokim wzrostem, a jego twarz i sylwetka dobrze były znane.

Tamże, Bogdan Zaborski, s.7.

Prócz prac zawodowych Julian Suski napisał parę powieści pod pseudonimem George Pomian. Jedna z nich została opublikowana pod tytułem „Eagle and Tarta” w Glasgow w 1944 roku. Polskie wydanie ukazało się w roku 1946 w Edinborough pt. „Z ziemi polskiej do szkockiej”. Inne znajdują się w rękopisie w posiadaniu rodziny. Ogłosił też szereg artykułów w prasie polonijnej (...).
W roku 1976 poważna choroba pozbawiła Pana Juliana jego niespożytej energii i żywotności. Ostatnie dwa lata życia spędził w szpitalach i specjalnych zakładach, otoczony serdeczną opieka żony, córek i wnuków(...). W pamięci ludzi, którzy Go znali, Julian Suski pozostał człowiekiem o silnym autorytecie, wielkiej prawości, szerokich horyzontach umysłowych, człowiekiem dużego formatu".

Tamże, Joanna Matejko, s. 12.